مقوله ی طراحی فارغ از تعاریف معمول و مرسوم، بدون تردید بدیع ترین فرم بیانی در حوزه ی هنرهای تجسمی می باشد. قطعیت در اوّلین ادراک فرمی، بدون محاسبه گری های رایج در حوزه های فاخر تجسمی، مثل نقاشی، طراحی را به زبان بصری منحصر بفردی مبدّل کرده که در آن لحظه های آنی طراح، بی وقفه به عینیّت می رسد. هراسی از نا پختگی و نقص در آن نیست، چرا که خامی بخشی اجتناب ناپذیر از این پروسه محسوب می شود.